Oude koeien, oudzeer? Je kan maar beter een punt zetten achter het verleden? Of is het soms toch verstandig om even te kijken.
“Ik wil er niet over praten zegt ze, dat heb ik allemaal al gehad. Ik heb al zoveel therapeuten en psychologen gezien. Echt van alles geprobeerd en ondertussen loop ik nog steeds met hetzelfde rond. Ik ben het zat. Steeds herkauwen op de verhalen van vroeger. Brainspotting dat is toch een methode waarbij je niet hoeft te praten? Dat klopt”; zeg ik. De emotie van het verlangen naar iets wat haar echt gaat helpen is voelbaar in de ruimte. En nog voordat ik iets kan uitleggen, ratelt ze door over wat ze nog meer belangrijk vindt. Gezien en begrepen worden, een klik, etc. Allemaal zaken, die er zo ontzettend toe doen als je wilt kijken naar je diepste pijn. Ik kan niet anders dan alleen vanuit intense bewogenheid naar haar luisteren. Ik laat haar, haar verhaal doen, waarna haar emotie zakt en ik haar de verschillen uitleg tussen ‘praatherapie’ en de lichaamsgerichte aanpak van brainspotting. ‘Ik geloof echt dat het me zou helpen’, verzucht ze na een tijdje.
Wat we in ons lijf merken aan emotie, reflexen, sensaties, etc noemen we bij brainspotting activatie. Als we ergens over praten wat veel met ons doet of heeft gedaan is er ook altijd bewust of onbewust sprake van activatie. Die activatie is verbonden met een oogpositie en een plek in ons brein, de zgn brainspot waar onverwerkte informatie ligt opgeslagen. Dat klinkt misschien vaag. Ook is het vaak lastig om precies te begrijpen hoe het werkt. Het ervaren maakt veel duidelijk. Woorden schieten duidelijk tekort als het om brainspotting uitleggen gaat. Ook al weten we wetenschappelijk veel, zelfs vandaaruit valt niet alles nog te verklaren.
Mijn cliënt, besluit om brainspotting te ervaren. Tijdens de sessie blijf ik stil aanwezig en komt er een stroom aan woorden bij haar op gang. Een methode waarbij je niet hoeft te praten, maar het zo bijzonder is dat wanneer je naar je lijf gaat; daar waar de pijn zit, de ballast, het verdriet, het oud zeer, de woorden als vanzelf komen. Dat is iets wat je leert kennen door het te ervaren. Dat met woorden uitleggen is niet te doen. Zonder praten dus…
Trauma is about; regaining your voice.
Het verdringen van nare ervaringen is een bekende overlevingsstrategie. Je schuift wat je niet aankan of niet kan accepteren door naar later…. Je moet immers blijven functioneren/presteren. Want het leven gaat door. Komen er naderhand nog zulke nare ervaringen bij, dan bewaar je die samen in je ‘rugzak’ tot je wél in staat bent ze stukje bij beetje te verwerken. Dat voor je uit schuiven kan ertoe leiden dat je ‘rugzak’ op enig moment te zwaar voor je wordt.
Het blijven verdringen vraagt nóg een andere prijs. Je lijf gaat protesteren, veelal met vage klachten. Het is alsof je een hypotheek neemt op je gezondheid. Je ervaart vaak alarmsignalen die je functioneren dwarsbomen. Eigenlijk zou je dit ook kunnen zien als een mooie alarmbel, dat het tijd is voor verwerking van oud zeer. Immers het aflossen van de hypotheek heeft nog onvoldoende plaatsgevonden.
Lichamelijke klachten kunnen ook een andere oorzaak hebben. Het is belangrijk daaraan niet voorbij te gaan. Maar als klachten niet overgaan, zou je dan op een andere manier willen kijken. Willen luisteren naar wat jou lijf te vertellen heeft. Die plek waar je met praten niet bijkomt kan je zoveel te vertellen hebben.
